«ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΟΜΙΑΣ»

H Σύµβαση για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού, αποτελούμενη από 54 άρθρα, υιοθετήθηκε οµόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών στις 20 Νοεµβρίου του 1989. Η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 ∆εκεµβρίου του 1992 με τον Ν.2101/92.

Είναι μια συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία καθορίζει τα ατομικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα των παιδιών. Ως ‘’παιδί’’ θεωρείται κάθε ανθρώπινο όν που είναι κάτω των δεκαοκτώ ετών, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στις νομοθεσίες των συμβαλλομένων κρατών.
Θα σταθώ σήμερα σε 2 από τα άρθρα αυτά:
Άρθρο 19 παραγρ. 1. Τα Συµβαλλόµενα Κράτη λαµβάνουν όλα τα κατάλληλα νοµοθετικά, διοικητικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά µέτρα, προκειµένου να προστατεύσουν το παιδί από κάθε µορφή βίας, προσβολής ή βιαιοπραγιών σωµατικών ή πνευµατικών, εγκατάλειψης ή παραµέλησης, κακής µεταχείρισης ή εκµετάλλευσης, συµπεριλαµβανόµενης της σεξουαλικής βίας, κατά το χρόνο που βρίσκεται υπό την επιµέλεια των γονέων του ή του ενός από τους δύο, του ή των νοµίµων εκπροσώπων του ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου στο οποίο το έχουν εµπιστευθεί …………… 2. Αυτά τα προστατευτικά µέτρα θα πρέπει να περιλαµβάνουν, όπου χρειάζεται, αποτελεσµατικές διαδικασίες για την εκπόνηση κοινωνικών προγραµµάτων, που θα αποσκοπούν στην παροχή της απαραίτητης υποστήριξης στο παιδί και σε αυτούς οι οποίοι έχουν την επιµέλειά του, καθώς και για άλλες µορφές πρόνοιας και για το χαρακτηρισµό, την αναφορά, την παραποµπή, την ανάκριση, την περίθαλψη και την παρακολούθηση της εξέλιξής τους στις περιπτώσεις κακής µεταχείρισης του παιδιού που περιγράφονται πιο πάνω, και όπου χρειάζεται, για διαδικασίες δικαστικής παρέµβασης.
Άρθρο 23 παραγρ. 1. Τα Συµβαλλόµενα Κράτη αναγνωρίζουν ότι τα πνευµατικώς ή σωµατικώς ανάπηρα παιδιά πρέπει να διάγουν πλήρη και αξιοπρεπή ζωή, σε συνθήκες οι οποίες εγγυώνται την αξιοπρέπειά τους, ευνοούν την αυτονοµία τους και διευκολύνουν την ενεργό συµµετοχή τους στη ζωή του συνόλου. 2. Τα Συµβαλλόµενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωµα των ανάπηρων παιδιών να τυγχάνουν ειδικής φροντίδας και ενθαρρύνουν και εξασφαλίζουν, ………………………………………………ώστε τα ανάπηρα παιδιά να έχουν αποκλειστική πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην επιµόρφωση, στην περίθαλψη, στην αποκατάσταση αναπήρων, στην επαγγελµατική εκπαίδευση και στις ψυχαγωγικές δραστηριότητες, έτσι που να επιτυγχάνεται η όσο το δυνατόν πληρέστερη κοινωνική ένταξη και προσωπική τους ανάπτυξη, συµπεριλαµβανοµένης της πολιτιστικής και πνευµατικής τους εξέλιξης.
Τα νομοθετικά αυτά κείμενα, που με μικρές περικοπές παρέθεσα ως έχουν στην αρχική τους διατύπωση, αποτελούν βασικό νομοθετικό και κοινωνικό άξονα μεταχείρισης των παιδιών. Αναντίρρητα σε μια κοινωνία ανομίας, απαξίωσης και δυστυχώς εγκληματικής απέναντι στα παιδιά, φαντάζουν απαρχαιωμένα ευχολόγια. Ο σκοπός της αυτούσιας παράθεσής τους είναι αυτός…να θυμηθούμε διαβάζοντας, να ανατρέξουμε στο ορθό, να αναλογιστούμε, να επαναπροσδιορίσουμε… πρώτα από τον καθένα αυτοτελώς και εν συνεχεία από την ίδια την οικογένεια, από το σχολείο, τις παρέες, τις μικρές κοινωνικές ομάδες, τη Δικαιοσύνη, την αυτοδιοίκηση, το κράτος. Οι αλλαγές πρώτα πρέπει να είναι μικρές και μετά θα γίνουν, αν γίνουν, μεγαλύτερες! Κάθε όμως αλλαγή προς την κατεύθυνση των όσων παραπάνω διαβάζουμε, είναι ΓΕΝΝΑΙΑ!

Ελευσίνα, την 20.11.2019
Η συντάξασα Δικηγόρος
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΗΜ. ΚΟΚΚΙΝΙΩΤΗ