Ενδοοικογενειακή Βία & Οικογένεια

Ο νόμος για την ενδοοικογενειακή βία (ν. 3500/2006) ποινικοποιεί κάθε σωματική, σεξουαλική η ψυχολογική βία,  που ασκείται σε βάρος  μέλους της οικογένειας στην οποία, κατά τον παρόντα νόμο, ανήκουν οι σύζυγοι, ή γονείς και οι συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού εξ αίματος ή εξ αγχιστείας και τα εξ υιοθεσίας τέκνα τους. Ανήκουν επίσης εφ΄όσον συνοικούν   συγγενείς εξ αίματος ή εξ αγχιστείας μέχρι 4ου βαθμού , κάθε ανήλικο πρόσωπο,  ο/η μόνιμος/η σύντροφος του άνδρα ή της γυναίκας,  ως και στα τέκνα , κοινά η ενός εξ αυτών, πρόσωπα των οποίων επίτροπος ή δικαστικός συμπαραστάτης , ή ανάδοχος γονέας έχει οριστεί μέλος της οικογένειας. Ανήκουν τέλος και  οι τέως σύζυγοι .
Ο Νόμος  δεν τιμωρεί μόνο την σωματική βλάβη, η οποία ειρήσθω εν παρόδω,  ανάλογα με τις περιστάσεις μπορεί να διωχθεί και ως κακούργημα, επισύροντας ποινής κάθειρξης. Τιμωρεί, υπάγοντας ορθά στην έννοια της βίας  επιπλέον  την απειλή , την εξύβριση τον εκβιασμό, την προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας ,  βιασμό , κατάχρηση σε ασέλγεια, τον φυσικό περιορισμό (εξαναγκασμό σε απομόνωση) και γενικότερα την προσβολή της προσωπικότητας.

Τα ως άνω αδικήματα , σαφώς προβλέπονται και   τιμωρούνται από τον κοινό Ποινικό Κώδικα, πλην όμως αν λαμβάνουν χώρα ενδοοικογενειακά , φέρουν μεγαλύτερη απαξία και ως εκ τούτου τιμωρούνται με βαρύτερες ποινές.

Δυστυχώς τα φαινόμενα άσκησης ενδοοικογενειακής βίας έχουν λάβει πέρα και από ανησυχητικές διαστάσεις, ‘’συνεπικουρούμενα ‘’  προφανώς από την γενικότερη κοινωνικοοικονομική και ηθική κρίση, ως και την διασάλευση του θεσμού της οικογένειας. Τα πινάκια των ποινικών Δικαστηρίων βρίθουν από εκδίκαση τέτοιων υποθέσεων με κατηγορούμενο κατά το πλείστον τον σύζυγο, ή  τέως ήδη σύζυγο και θύμα την σύζυγο και συνήθως και μητέρα.  Εκεί δε  παρατηρείται , ένεκα και του ότι πολλάκις έχει μεσολαβήσει από το συμβάν μεγάλο χρονικό διάστημα, άλλοτε  το θύμα να προσπαθεί ενώπιον των Δικαστών και του Εισαγγελέα να ΄΄στρογγυλοποιήσει΄΄ ή ΄΄κουκουλώσει΄΄ κάπως τα όσα είχε καταγγείλει τότε , ώστε να αθωωθεί ο κατηγορούμενος,  αφού τα αδικήματα της ενδοοικογενειακής βίας διώκονται αυτεπάγγελτα  και δεν χωρεί ανάκληση – παραίτηση  από την μήνυση που είχε κατατεθεί .  Άλλοτε πάλι παρατηρείται το θύμα  να επιθυμεί διά ροπάλου την καταδίκη του θύτη. Η Ελληνική Δικαιοσύνη, αναλόγως των συμβάντων και της σημερνής κατάστασης των εμπλεκομένων μερών , είτε προχωρεί σε απαλλαγή του κατηγορουμένου, αφού αποδεικνύεται ότι όλα ήταν «παρεξήγηση» , ενώ υπό συνθήκες και αναλόγως και του υλικού της δικογραφίας επιβάλει σοβαρότατες ποινές στον θύτη.

Άλλες φορές πάλι ο κατηγορούμενος  για πλημμέλημα κάνει χρήση του άρ. 11 του Ν. 3500/2006, ώστε μέσω της διαδικασίας ποινικής διαμεσολάβησης,  να μην αντιμετωπίσει κάποια καταδίκη. Στην πράξη αυτό έχει αποδειχθεί κενό γράμμα, αφού σπάνια ο θύτης τηρεί τον λόγο τιμής που δίδει να μην τελέσει στο μέλλον ανάλογη βίαιη πράξη , ενώ το ίδιο σπάνιο είναι και η παρακολούθηση από αυτόν ειδικού – συμβουλευτικού και θεραπευτικού προγράμματος. Συνήθως πάνε μία φορά, στην αρχή και εγγράφονται και δεν ξαναπατάνε!

Δυστυχώς τα άτομα που κακοποιούν  τους συντρόφους τους ή /και τα παιδιά τους  είναι δύσκολα αναγνωρίσιμα και μπορεί να ανήκουν σε κάθε κοινωνική και οικονομική τάξη. Γενικά θα μπορούσε κανείς να πεί ότι είναι άτομα χειριστικά, μπορούν να εμφανίζονται ως οι καλύτεροι σύζυγοι ή οι καλύτεροι γονείς, ενώ να επιδεικνύουν κτητική και αυταρχική συμπεριφορά, να έχουν  χαμηλή αυτοεκτίμηση και διαταραχές προσωπικότητας.  Σκοπός τους πάντα είναι η καταρχήν κοινωνική απομόνωση του θύματος και η υποβάθμισή του στα μάτια των τρίτων ή ακόμα και των παιδιών τους.

Τα παιδιά από την άλλη, όταν δεν είναι θύματα ακραίας βίας, ή κακοποίησης, πάλι βιώνουν την βία , τον φόβο, την απόγνωση,  ως θεατές που προσπαθούν να «σώσουν» τον γονέα – θύμα , ή/και  τα αδέρφια τους από τις επιθέσεις  του γονέα – θύτη.  Ενώ δεν θα πρέπει να λανθάνει της προσοχής το ότι  βία και δη προς τα ανήλικα μέλη μιας οικογένειας συνιστά και ο εκφοβισμός, η απειλή, οι βωμολοχίες – βρισιές , η υποβάθμιση κάθε καλού που τυχόν καταφέρνουν με φράσεις όπως « ε καλά δεν έκανες και τίποτα σπουδαίο»,  ή « πάλι δεύτερος – τρίτος ήρθες , ενώ ο τάδε σε πέρασε. Είσαι τελείως άχρηστος …» κ.α.

Ο κύκλος της βίας είναι  αυτό ακριβώς, κύκλος και δεν έχει αρχή ούτε και τέλος. Η βία είναι καταδικασμένη να αναπαράγεται και να επαναλαμβάνεται. Όταν δε αυτό συμβαίνει στους κόλπους μιας οικογένειας τα πράγματα είναι δυσοίωνα και σοβαρότατα. Πού  να βρεί «καταφύγιο» ένα παιδί όταν κακοποιείται μέσα στο ίδιο το καταφύγιο που θα έπρεπε να μεγαλώνει?  Πώς να βοηθηθεί εμπράκτως μία κακοποιημένη σύζυγος ή μητέρα, όταν φοβάται για αυτήν και τα παιδιά της, όταν στερείται πόρων ή συμπαράστασης από τρίτους ?

Η ανοχή στη βία και δη εντός της οικογένειας πρέπει να είναι μηδενική εκπεφρασμένη από όλους τους φορείς, άλλως ό,τι τυχόν το ανέχεσαι τείνεις και να το αποδέχεσαι …! Προσοχή , όχι μόνο στους θύτες αλλά και στους σιωπηλούς «συνεργούς» !